#27. "Powód by oddychać" - Rebecca Donovan

Tytuł: „Powód by oddychać”
Autor: Rebecca Donovan
Data wydania: 24 września 2014
Wydawnictwo: Feeria
Ilość stron: 494



Pierwsza z trzech części chwytającej za serce i pełnej trudnych emocji serii dla dziewcząt pt. Oddechy.

Gdy Emma wraca do miejsca, które nazywa domem, bo nie ma żadnego innego, o którym mogłaby tak myśleć, nigdy nie wie, co ją tam spotka. Tylko wyzwiska? A może bolesne uderzenia? Ile kolejnych ran i siniaków będzie musiała skrywać pod długimi rękawami?

Dlatego Emma nie ma przyjaciół i robi wszystko, by mieć jak najlepsze wyniki w nauce – marzy o dniu, w którym będzie mogła wyrwać się z tego piekła.

Tylko jedna osoba zna jej tajemnicę. Ale jest jeszcze ktoś, kto bardzo pragnie się do niej zbliżyć. Emma jednak za wszelką cenę chce tego uniknąć. Chociaż to rozrywa jej serce na kawałeczki.

Poruszająca historia o próbie normalnego życia za wszelką cenę… i o miłości, która pozwala w końcu zaczerpnąć powietrza. (opis i okładka z lubimyczytac.pl)






Historia jest w miarę prosta – bita przez ciotkę Emma poznaje Evana, który jest nowym kolegą z klasy. Ona wiedzie niemal pustelnicze życie, odlicza czas do studiów. Szybko się zaprzyjaźniają, równie szybko on chce od niej czegoś więcej, a jeszcze szybciej ona dochodzi do wniosku, że nie mogą się spotykać, bo ciotka Carol byłaby wściekła. (SPOJLER co nie przeszkodziło jej później zacząć umawiać się z innym. Ja nie rozumiem – z Evanem nie może, bo ciotka, a z tym drugim już nie!?) W tle mamy nieśmiałość, wyobcowanie, najlepszą przyjaciółkę, treningi i skomplikowane relacje rodzinne.

Podoba mi się, że jest to jedna z niewielu książek, które tak dobrze i dokładnie poruszają temat przemocy domowej. Emma to  nie najlepszy przykład na to, jak wyjść z takiej sytuacji, ale autorce udało się nakreślić portret psychologiczny osoby krzywdzonej. Jest to książka dobrze napisana, prostym językiem, szybko się ją czyta pomimo dużej objętości, co jest jej dużą zaletą. Z każdej strony bije cichy wewnętrzny strach Emmy. Wspaniała przyjaźń, ludzka obojętność i amerykańskie liceum to także doskonale nakreślone wątki.

Nie polubiłam ani Emmy, ani Evana. Cóż, dopasowali się świetnie, obydwoje to takie ciepłe kluchy, a mi trudno w jakikolwiek sposób zżyć się z takimi postaciami. Jedyną charakterną była Sara, przyjaciółka Emmy, której dziewczyna nie traktowała zbyt dobrze. Jedną ze scen, które mnie zdumiały, jest ta w której Sara napomyka coś o tym, że Emma powinna coś powiedzieć itp., a ta zaczyna ją wyzywać i się obraża. Zupełnie absurdalne.

Nie do końca rozumiem motywacje Emmy i jej wzbranianie się przed pomocą z powodu chronienia kuzynów. Obydwoje – a już napisane jest wprost, że starszy Jack – wiedzieli o jej krzywdzie i byli świadkami przemocy domowej. Naciągane wydaje mi się też to, że ich matka znienawidziła Emmę tak po prostu, bez konkretniejszego powodu, ale okej, nie znam się na psychologii czy zaburzeniach psychicznych.  Ja na miejscu Emmy zachowałabym się inaczej właśnie ze względu na kuzynów, bo skoro Carol podnosiła rękę na nią, równie dobrze może zrobić to w stosunku do własnych dzieci.

Podsumowując – byłaby to zupełnie przeciętna powieść z dość miałkimi bohaterami, gdyby nie wątek przemocy domowej. Dodał on oryginalności i „czegoś” tej książce, jednak jego przeprowadzenie nie do końca mnie satysfakcjonowało. Liczyłam na jakąś przemianę Emmy, ale niestety nie wydarzyło się to. Mimo wszystko, spędziłam  z tą książką kilka miłych godzin i na pewno zapamiętam ją na dłużej.

Ocena – 7/10