#32. "Wichrowe wzgórza" - Emily Bronte

Tytuł:„Wichrowe wzgórza”
Autor: Emily Bronte
Data wydania: 22 kwietnia 2015
Wydawnictwo: Świat Książki
Ilość stron: 336


Trudno mi pisać o tej książce, więc recenzja będzie dość chaotyczna, za co z góry przepraszam. Zabierałam się do niej długo. Nie wiem, czy znacie to uczucie, gdy czujecie, że pokochacie jakąś książkę i odkładacie przyjemność jej przeczytania po raz pierwszy, bo wiecie, że będzie to coś niesamowitego. Tak właśnie miałam, gdy natknęłam się na „Wichrowe wzgórza” dawno temu, ale wtedy uznałam, że jestem chyba za mało dojrzała na nią. Sięgnęłam po nią dopiero krótko po swoich siedemnastych urodzinach i od tamtego czasu czytałam ją już kilka razy. Rzadko zdarza mi się wracać do przeczytanych książek, ale do tej powrócę na pewno  nie raz.





Historia tragicznej miłości i zemsty osnuta na tle dziejów trzech pokoleń dwóch ziemiańskich rodzin, opowieść, której scenerię stanowią tajemnicze i urzekające wrzosowiska północnej Anglii

„Piekielna to była wyobraźnia i piekło musiała nosić w sobie ta spokojna pozornie dziewczyna. Dla nas pozostała tajemniczym, zachwycającym zjawiskiem”.
Jarosław Iwaszkiewicz

Mały chłopiec, Heathcliff, jako osierocone dziecko trafia do domu Earnshawów. Wychowując się w tej zamożnej rodzinie, obdarza odwzajemnioną miłością Katarzynę, córkę swoich przybranych rodziców. Prześladowany przez przyszłego dziedzica Hindleya, poznaje też smak nienawiści. Gdy przekonuje się, że konwenanse mogą pokonać nawet najsilniejszą miłość, znika na trzy lata, aby powrócić jako dysponujący fortuną niewiadomego pochodzenia, demoniczny i bezwzględny mściciel. Od tego momentu nikomu w rodzinie nie będzie łatwo znaleźć własne szczęście.
(opis i okładka z lubimyczytac.pl)

„Przewodnią myślą mego życia jest on. Gdyby wszystko przepadło, a on jeden pozostał, to i ja istniałabym nadal. Ale gdyby wszystko zostało, a on zniknął, wszechświat byłby dla mnie obcy i straszny, nie miałabym z nim po porostu nic wspólnego.”

Historia miłości Katarzyny i Heathcliffa wciągnęła mnie od pierwszej strony. Opowiada o nich ich stara przyjaciółka i opiekunka, i robi to na tyle dobrze, że doskonale da się wyczuć targające nimi emocje i wątpliwości. Jak na narrację inną niż pierwszoosobowa to wyszło to po prostu genialnie! Autorka napisała tylko tą jedną książkę, aż boję się pomyśleć, jaki sukces by osiągnęła gdyby tak się nie stało (istnieje jednak całkiem prawdopodobna teoria, że „Wichrowe wzgórza” jak i książki trzeciej siostry, Anne, zostały napisane przez najstarszą Charlotte, a ona podała ich nazwiska, aby zabezpieczyć siostry majątkowo na wypadek śmierci ojca). Język i kunszt, jakim posługuje się autorka, jest godny podziwu. Trudno mi znaleźć, jakąkolwiek wadę tego dzieła.

„Nie mogę żyć bez mego życia! Nie mogę żyć bez mojej duszy!”

Jest to poplątana opowieść, z której emocje aż kipią. Nie są one jednak pozytywne jak w przypadku romansów, wręcz odwrotnie. Mamy tutaj zawiść, zazdrość, dumę, honor, złość i wielkie nieszczęście. Miłość nie ulecza, miłość ma niszczycielski wpływ na oboje kochanków, a jednocześnie jest tak silna i prawdziwa, że trwa nawet po śmierci, choć nadal nie skłania do pokory. Jest niemalże nieziemska i mająca nadprzyrodzoną moc.  Dopiero zakończenie przynosi coś na kształt ulgi.

„Nie umiem tego wyrazić, ale z pewnością każdy człowiek zdaje sobie sprawę, że istnieje cześć nas samych gdzieś całkowicie poza nami...”

Burzliwa, niespełniona, ale odwzajemniona miłość, która sprawia, że przy czytaniu przechodzą cię dreszcze. Czuć aurę szaleństwa zakochanych i ich tęsknotę za sobą. Wielką zaletą jest także atmosfera – klimat wrzosowisk opisanych bardzo plastycznie, huczący w pustych kominach wiatr i ogień na palenisku – która otula cię i sprawia, że wsiąkasz w historię bez reszty.

„Nasze dusze są jednakowe, niezależnie od tego, co w nich tkwi.”

Podsumowując – jest to książka, która przedstawia zupełnie inne spojrzenie na miłość. Polecam ją każdemu, kto lubi wciągnąć się w fabułę tak bardzo, by zapomnieć o rzeczywistości. Najlepiej czytać z wielkim kubkiem kawy i paczką chusteczek, bo co wrażliwszym łza może się uronić. Ja byłam tylko przerażona i zasmucona, że tak wielka miłość związała się nierozerwalnie z taką nienawiścią.

Ocena - 10/10