#44. "Szklany tron" - Sarah J. Maas lub 5 powodów, by wreszcie przeczytać tą serię

Znacie te książki od których nie możecie się oderwać, bo wciągają was od pierwszej strony? Ja tak miałam ostatnio z „Ogniem i wodą” (klik) czy dawno dawno temu z „Igrzyskami śmierci”, które czytałam na ławce w parku w samym środku stycznia.  Kocham to uczucie i książki, które sprawiają mi niemal namacalną przyjemność czytania.

Dlatego dzisiaj chciałabym przedstawić – choć wątpię, że wiele osób nigdy nie słyszało o tej książce – „Szklany tron” pani Sary J. Maas!

źródło

Jak rzecze opis wydawnictwa:   

Celaena Sardothien odbywała ciężką karę za swoje przewinienia wystarczająco długo, by przyjąć propozycję, z której nie skorzystałby nawet szaleniec: jej dożywotnia niewolnicza praca w kopalni soli nie musi kończyć się dopiero z dniem jej śmierci, jeśli tylko dziewczyna zdecyduje się wziąć udział w turnieju o miano królewskiego zabójcy. To będzie walka na śmierć i życie, ale Celaenie nieobce są tajniki fachu zawodowego mordercy. Jeśli się jej powiedzie, po kilkuletniej służbie na królewskim dworze odzyska wolność. Jeśli nie – zginie z rąk któregoś z przeciwników: złodziei, zabójców i wojowników, najlepszych w całym królestwie. Szanse na pomyślne przejście wszystkich etapów turnieju są niewielkie, ale Celaena nie ma nic do stracenia.

Pod okiem wymagającego dowódcy straży rozpoczyna przygotowania do starcia z najgroźniejszymi osobnikami królestwa. Wkrótce jednak pojawiają się komplikacje: ginie jeden z uczestników turnieju, a niedługo potem podobny los spotyka innego rywala młodej zabójczyni.

Czy Celaena zdoła dowiedzieć się, kto stoi za tajemniczymi zabójstwami? Czasu jest coraz mniej, a dziewczyna musi mieć się na baczności – zabójca może obrać za kolejny cel właśnie ją. Śledztwo doprowadzi do odkryć, których nigdy by się niespodziewała.

To nie będzie zwyczajna recenzja, bo moim zadaniem jest tylko jedno: zachęcić was do zapoznania się z serią o Celaenie, która jednym słowem jest genialna.

Po pierwsze: cała akcja dzieje się w czymś w rodzaju naszego średniowiecza.

Kamienny zamek z zaułkami, tajemnymi korytarzami, kotarami, salą tronową i balową. Strojne suknie z gorsetami. Drewniane tawerny, w których piwo leje się strumieniami. Walki na miecze, sztylety noszone pod sukniami.

Po drugie – fantastyczna główna bohaterka

Celaena to wytrenowana zabójczyni. Ma zaledwie siedemnaście lat, a jest znana w całym swoim królestwie. Jest piękna, sarkastyczna, kocha ciasto i ładne sukienki, a do tego trzeźwo myśli, jest ambitna i zdeterminowana. Mimo tylu zalet nie jest wyidealizowana i nie da się jej nie lubić.

No i z jej ust padł taki cytat:

Mam mózg po to,aby osądzać i budować opinie.

To postać, która pokazuje, że można być ambitną i inteligentną, a jednocześnie lubić malować paznokcie i czasami poleżeć na kanapie oglądając ckliwy romans.

Po trzecie – trójkąt miłosny

Ale jak to do zalet, pewnie ktoś z was powie. Tak, ja także nie przepadam za trójkątami miłosnymi. Przecież od razu wiadomo, kogo wybierze główna bohaterka i te jej wzdychanie i wewnętrzne gadki nawet najwytrwalszych przyprawią o mdłości. Zwykle, gdy tylko orientuję się, że będzie trójkąt miłosny, książka spada w moich oczach o kilka gwiazdek w dół.

Ale tutaj? Nic  nie jest oczywiste, nic nie jest pewne, bo to jedna z tych książek, gdzie zakochałam się po równo w każdym kandydacie.  Z jednej strony mamy oczytanego i rozrywkowego księcia Doriana, z drugiej walecznego Chaola kapitana Gwardii. Do tego obydwaj są swoimi przyjaciółmi i wspierają się nawzajem.

Po czwarte – młodzieżowa gra o tron

Mamy królestwo i jego króla, na który kopniakiem z wysokiego obcasa wdziera się zabójczyni, aby wziąć udział w konkursie na królewskiego zabójcę. Jest sporo intryg na dworze, tajemnic do odkrycia przez Celaenę i spisków do rozwiązania.

Po piąte – styl pisania

Uwielbiam lekkość pióra pani Maas i łatwość z jaką przychodzi jej formułowanie tak dobrych metafor i porównań. Jestem pełna podziwu dla sposobu wykreowania bohaterów, zrobienia z Celaeny - której opis wskazuje na to, że będzie wkurzającą niunią – sympatycznej dziewczyny oraz odpowiedniego dawkowania napięcia. Przeczytam wszystko, co tylko napisze ta kobieta, a jeśli będzie spotkanie z nią w Polsce, na pewno się tam zjawię.

Czy czujecie się przekonani? Czytaliście już „Szklany tron”? A może uważacie, że to zupełny gniot i chcecie przedstawić mi swoje argumenty? :)