Co sądzę o... lekturach?

Zawsze czytałam lektury. Nie mogłam powstrzymać się przed radością z okazji mówienia o książkach na lekcjach, z analizy wydarzeń, z pisania charakterystyk bohaterów. Byłam absolutnym świrem. W podstawówce napisałam nawet list miłosny do Tomka Sawyera (na którego końcu go jednak rzuciłam, byłam okropna). Pamiętam pierwszą lekturę w podstawówce - "Anaruka, chłopca z Grenlandii". To była książka, która zniechęciła mnie do czytania na rok. Wyniosłam z niej tylko tyle, że ten chłopiec jadł mydło. To naprawdę zmieniło moje życie.

Wiecie co mnie denerwuje po jedenastu latach kształcenia? Podejście do nauki i zdobywania wiedzy, w tym lektur. Oczywiście, post ma skupiać się właśnie na nich, więc daruję sobie dzisiaj wrzucanie na polski system oświaty.

Moja kolekcja lektur :)

Pokochałam "Małego księcia" i "Romea i Julię". Uważam "Moralność pani Dulskiej" czy "Balladynę" za coś wspaniałego i na pewno nie miałabym okazji  przeczytać ich, gdyby nie były lekturami.

Zmęczyłam "Krzyżaków" i "Quo vadis" w gimnazjum, wcześniej "W pustyni i w puszczy". Nie dogadałam się z Sienkiewiczem. Nie podszedł mi także Goethe ze swoim cierpiącym Werterem i Mickiewicz z pokręconymi i chaotycznymi "Dziadami".

I wiecie co? Mam do tego prawo.

Ktoś może kochać Sienkiewicza. Okej. Ktoś może nie potrafi patrzeć na Szekspira. No okej.

Nie muszę kochać wszystkich lektur. Ile ludzi, tyle gustów i opinii.

Chciałabym, żeby ktoś wytłumaczył to nauczycielom. I żeby ktoś wytłumaczył mi sens gnębienia uczniów książkami, które im po prostu nie idą. Nie, najlepiej dowalić termin na "Lalkę" na za tydzień, potem zrobić kartkówkę na wejście i dziwić się, że ktoś nie pamięta koloru sukni Izabelli Łęckiej w którymś tam mo

"Lalka" jeszcze przede mną, ale myślę, że mi się spodoba. Ten post dedykuję "Panu Tadeuszowi", który zrobił mi ostatnie dwa tygodnie.

1. Jakie imioniska i pseudonimy ma Gerwazy?

2. Jaki jest stosunek narratora do przyrody litewskiej? 

3. Jaki jest stosunek narratora do woźnego?

4. Jaki jest stosunek narratora do Robaka? 

5. Jaki jest stosunek narratora do Napoleona?

6. Jaki jest stosunek narratora do Tadeusza?

7. Jak opisane są dwa stawy?

8. Opisz opis uczty.

9. Koło kogo siedzi Tadeusz na uczcie? 

10. Kto wita gości na uczcie?

Takich pytań dostałam 200, do rozpisania na całe ferie. Jestem w klasie z rozszerzeniem z biologii, chemii, matematyki i angielskiego. Trochę ból.

Ja się pytam, po co mi to wiedzieć? Matura z polskiego na podstawie to jakiś żart i nie jest to dla mnie najmniejszym problemem napisanie jej na dziewięćdziesiąt kilka procent, bo próbne już tak pisałam.

Lektury są ważne, zgadzam się z tym. To dobytek kulturowy, ma rozwijać i uwrażliwiać, bogacić nas. Zastanawiam się tylko jak skupianie się na pacce Wojskiego ma mnie rozwijać. Mam wrażenie, że omawiając lektury nauczyciele starają się zrobić wszystko, żeby tylko je uczniom obrzydzić i skomplikować im życie.

Skupiają się na udowadnianiu uczniom, że nie przeczytali lektury, omawiania opisów przyrody i analizie szczegółów, a gdzieś po drodze zapomnieli o sensie czytania lektur. Czytamy je po to, żeby coś z nich wyciągnąć. Ogólny sens, sytuację kraju, satyrę, problemy ludzi, życiowe prawdy, błędy i ich skutki. Poznać życie ludzi w tamtym miejscu i czasach. Wyobrazić sobie, co autor chciał przekazać swoim utworem i dlaczego go napisał.

Nadal nie wiem nic o "Panu Tadeuszu", którym zostałam wymęczona. Wiem, że mieli kurantowy zegar w korytarzu i niezłe uczty, ale nie wiem o co chodziło z tym całym zajazdem, majorem Płutem i sporem o zamek.

Czytanie książek pod kątem zapamiętania szczegółów jest bez sensu. Skupiasz się na takich bzdetach, zamiast na tym, co naprawdę ważne -  na motywacji bohaterów, na ciągu przyczynowo-skutkowym.

Poza tym - te lektury mają nas jakoś wzbogacić, tak? Kto poczuł szaloną nadzieję i powiew optymizmu po "Dziadach"? To przecież takie aktualne, łatwo się utożsamić, nie? Kto poczuł się lepszym człowiekiem po "Quo vadis" czy zmienił się pod wpływem "Makbeta"? Ja nie i mało znam takich osób.

Jeśli skupiamy się na poznaniu dawnych czasów i tamtejszych ludzi, czytajmy "Krzyżaków", "Antygonę" czy "Dziady". Jeśli chcemy, aby książka coś ruszyła w naszym sercu czytajmy "Oskara i panią Różę" czy "Małego księcia". Które mają przewagę? Niestety zdecydowanie te wymęczone pierwsze.

Chciałabym zobaczyć kiedyś zupełnie zrewolucjonizowany kanon lektur. "Szukając Alaski" na liście pewnie nigdy nie doczekam, ale "Wichrowe wzgórza", "Lolita", "Rzeźnia numer pięć"?

Rozumiem, że każdemu podoba się coś innego i może twoje życie zmieniła trylogia Sienkiewicza. Trzeba jednak pamiętać, że to są młodzi ludzie, którym trzeba pokazać, że czytanie to fantastyczna sprawa. Część sama się o tym dowiaduje, części pokazują rodzice, a część pisze streszczenie sporu Asesora z Rejentem i przyrzeka w myślach, że po liceum nie będzie już czytania.

A przecież gdy miał osiem lat to "Opowieści z Narnii" czytał z wypiekami na twarzy.