O co chodzi z krytyką Cassandry Clare?

Po

Cassandra Clare znana nam jest dobrze ze swojej serii „Dary Anioła”, a także z „Diabelskich maszyn”. Ostatnio wyszła kolejna powieść jej autorstwa i początek nowej trylogii – „Pani Noc” (moja recenzja – klik). Na amerykańskim booktubie spotkałam się z filmikiem, którego autorka wyjaśniała, dlaczego nie przeczyta już nic pióra Cassandry Clare. Wiem, że mało osób mogło do niego dotrzeć, bo raczej nie jest znana, a chciałabym przybliżyć wam tą kwestię. Mój stosunek do pani Clare także znacznie oziębł, szczególnie po przeczytaniu „Pani Noc”.

Pani Clare pisała wcześniej fanfiki (co widać w jej książkach) ze świata Harry’ego Pottera, tzw. „Draco Trilogy” oraz świata Władcy pierścieni. 

W tym roku Cassandra Clare została pozwana przez Sherrilyn Kenyon, autorkę m.in. „Rozkoszy nocy” czy „Miecza ciemności”, która oskarża ją o plagiat. Jej seria, rozpoczęta w 1998 roku, skupia się głównie na grupie młodych ludzi walczących z demonami i nazywających siebie Mrocznymi Łowcami (dark hunters). Wiecie, mają nadprzyrodzone moce, zabijają demony. Widzicie podobieństwa?  Są jeszcze inne, takie jak na przykład to, że używane są tam świecące miecze, główna bohaterka dołącza do grupy mrocznych łowców i ma za zadanie zabić swojego ojca. 

Podobno jeszcze przed wydaniem książki pani Clare w 2007 roku, fani Sherrilyn Kenyon donieśli jej o podobieństwach i wtedy obie panie uzgodniły między sobą, że Cassandra Clare usunie te elementy fabuły, ale ona zmieniła Mrocznych Łowców (obie grupy nazywały się tak samo) na znanych nam Nocnych Łowców. 

Prawnik pani Clare odpowiedział na zarzuty tym, że zastanawiający jest fakt, że dopiero po tylu latach pani Kenyon składa swoje roszczenie i tym, że oparty jest na niezrozumieniu prawa. Pani Kenyon nie ma prawa do czerpania inspiracji z baśni, legend i mitów, a jedynie do swojego wykorzystania tych motywów. 

W tym konkretnym przypadku jestem po stronie Cassandry Clare, bo inspirowanie legendami i mitologiami nie jest niczym złym, a fakt że dwie osoby inspirowały się tym samym niczym dziwnym. Z tego co wiem od znajomej, która przeczytała obydwie serie, podobieństwo nie jest aż tak wielkie, a i książki Clare skierowane są bardziej dla młodzieży, a Kenyon dla dorosłych. Fakt, że Kenyon złożyła pozew po dziesięciu latach od publikacji książki Clare i akurat wtedy, gdy zrobiło się o „Darach anioła” głośno z powodu serialu nie działa na jej korzyść.

Ale co było wcześniej, zanim Clare stała się poczytną autorką?

Napisała trylogię opowiadań w świecie Harry’ego Pottera, w którym to Harry i Draco zamieniają się ciałami podczas lekcji eliksirów. Było to publikowane w internecie, aż pewnego dnia zniknęło, ponieważ… oskarżono autorkę o plagiat. Ktoś znalazł w tekście całe fragmenty przepisywane z innych książek, a Cassandra Clare nadal szła w zaparte i odpisywała, ze tylko się inspirowała. Inspirowanie przez przepisywanie zdań nie jest już inspirowaniem, ale kradzieżą. Całe te opowiadania składały się z poskładanych zdań innych autorów, a niektórzy nawet grali w grę, która polegała na rozpoznawaniu, skąd ten cytat…

Mnie zaskoczyła też informacja, którą przeczytałam kiedyś tutaj o tym, jak gdy Cassandrze zepsuł się laptop i dostała od fanów nowego, podając przy informacji, że nie będzie kolejnego rozdziału swój adres (!). 

W końcu Clare wydała własną książkę, w której to możemy znaleźć przepisane sceny i dialogi z jej trylogii o Draco, jak na przykład znaną wszystkim historię o sokole, która jednak oryginalnie przydarzyła się Draconowi Malfoyowi, a dopiero potem wtłoczono ją w Jace’a. Jace’a, który inspirowany był tamtą kreacją Draco, Clary, która była tamtejszą Ginny…

Ja osobiście jestem zawiedziona i zniesmaczona, bo im bardziej zagłębiałam się w temat, tym więcej rewelacji czytałam. W ostatnich książkach pani Clare plagiatuje już samą siebie, wszystkie zdarzenia są podobne do innych, postacie mają podobne cechy i zachowania, łatwo jest przewidzieć wszystkie wątki miłosne. Potępiam ją za plagiatowanie, za to że uchyla się od odpowiedzialności, za kopiowanie całych zdań z innych prac, książek i seriali, a także na żerowaniu na fanach dla zysku i straszeniem swoją przyjaciółką, która jest prawnikiem. Takie zachowanie jest niedopuszczalne, a zostało zamiecione pod dywan. Pisząc ten post chciałam uświadomić wam, że to, co napisała Cassandra Clare w dużej mierze opiera się na cudzej pracy. Ona tylko wyłuskała, co najlepsze i oprawiła w ramki.

Jednak nie sposób nie przyznać, że wyszło jej to świetnie. „Miasto kości” tak jak kolejne części, to książki wciągające i ciekawe. Przeczytałam je i zupełnie zatonęłam w świecie Nocnych Łowców, ba, nawet teraz bardzo je lubię i wiem, że będę do nich wracać. Z jednej strony bardzo nie podoba mi się to, co ma za uszami Clare, z drugiej lubię jej książki, będę czytać kolejne i wracać do starych. Jakie jest wasze zdanie na ten temat?