#36. "Ronja, córka zbójnika" - Astrid Lindgren

W ostatni weekend zafundowałam sobie czytelniczy powrót do ukochanej książki z dzieciństwa. Uwielbiam książki pani Lindgren, wszystkie, bez wyjątku, ale ta jest moją ukochaną, zaraz obok „Braci Lwie Serce” i „Mio, mój Mio”.

Tytuł: „Ronja, córka zbójnika”
Autor: Astrid Lindgren
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Data wydania: 2004 (w Polsce)
Ilość stron: 208






Pewnej burzliwej nocy przychodzi na świat Ronja. Wtedy też mury zamczyska Mattisa pękają, rażone piorunem, a największemu wrogowi zbójnika rodzi się syn, Birk. Losy dzieci nieuchronnie splotą się ze sobą...

"Ronja, córka zbójnika" to piękna, poruszająca opowieść o przyjaźni i miłości, która doprowadza do pojednania zwaśnionych rodów. To również ekscytująca przygoda rozgrywająca się w starym zamku oraz lesie zamieszkałym przez dzikie konie i różne okrutne stwory: Wietrzydła, Szaruchy oraz Mgłowce. (opis z lubimyczytac.pl)

Ronja jest ukochaną córką herszta Mattisa i jego żony Lovis, mieszkających w przepołowionym zamku razem ze swoją grupą zbójników. Dziewczynka dorasta z nimi, w otoczeniu natury, uwielbiając ją i nawet nie zastanawiając się, jak ojciec zdobywa wszystko niezbędne do życia. Jej dzieciństwo było beztroskie i szczęśliwe, do czasu, gdy dziewczynka nie spotyka nad przepaścią dzielącą dwie części zamku, chłopca o imieniu Birk. Jak się okazuje, Birk jest synem znienawidzonego przez Mattisa konkurencyjnego herszta i razem z rodziną i własnym klanem zajmują drugą część zamku. Ronja, jako niezwykle krnąbrne i lojalne dziecko, nie chce go znać, ale jak to w książkach bywa w końcu zaprzyjaźniają się. Razem wymykają się i postanawiają zamieszkać w lesie, gdy nastroje pomiędzy ojcami tej dwójki robią się coraz cięższe.

To zabawne, bo czytając tą książkę w wieku niemalże osiemnastu lat, po jakiś dziesięciu lat od czasu, gdy ostatni raz po nią sięgnęłam, dostrzegłam o wiele więcej  i zakochałam się w niej jeszcze bardziej. Można zauważyć tu pewne nawiązanie autorki – świadome, albo i nie – do „Romea i Julii”. Nazwałam to nawiązaniem, choć to nieco zbyt szumne określenie. Mamy zwaśnione rodziny, rodzące się uczucie, ucieczki, a to wszystko nasunęło mi na myśl właśnie ponadczasowe dzieło Szekspira.

Książka porusza życiowe problemy, z którymi każdemu dziecku przyszło się mierzyć. Odkrycie, że rodzice są tylko ludźmi i że mają wady, było bolesne dla Ronji. Mimo to obraz miłości rodzicielskiej i buntu dziecka został przedstawiony niezwykle dobrze. Także przyjaźń nawiązująca się powoli między Ronją a Birkiem jest jedną z tych bardziej uroczych w literaturze. Są tutaj dwie silne kobiece postacie, matka i córka, Ronja i Lovis, bardzo ze sobą związane. To idealna lektura do wspólnego czytania dla matki i córki.

Mimo wielkiego optymizmu i pozytywnego przesłania, ja wyczułam też pewną dozę smutku, która towarzyszy nam, gdy dorastamy. Świat się zmienia, my się zmieniamy i nie mamy już możliwości, by wrócić do tego, co było.  Jest to urocza powieść, nie tylko dla najmłodszych, bo książki pani Lindgren są ponadczasowe i nie dają się objąć w sztywne ramy wieku.